【 ဆောင်းပါး 】“ သူစိမ်းဆန်လာတဲ့ သူတွေ ”

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စောင့်ရှောက်မှုက ဘယ်လောက်ထိ အရေးပါသလဲ။ ဒါက ဒီဘက် ခေတ် မှာ မေးခွန်းထုတ်စရာ ဖြစ်လာတဲ့ ခေါင်းပါးလာတဲ့ စံတန်ဖိုးတစ်ခုပါဘဲ။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်စဉ်ခေတ် တစ်လျှောက်လုံး (၁၉၇၀-၁၉၈၈) အားကောင်းမောင်းသန်ဖွံ့ဖြိုးလာတဲ့ ဒီချစ်စရာဓလေ့စံတန်ဖိုးက ယနေ့ခေတ် မှာ ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်နေခဲ့ပါပြီ။

 

ဒါကို ကျွန်တော် အကျိုးမဲ့ အကြောင်းမဲ့ပြောနေခြင်းမဟုတ်။ ပြီးခဲ့သည့် လတွေအတွင်း သတင်း တစ်ခုကို ဖတ်ပြီးနောက် ဒီတစ်ခုကို စွဲစွဲမြဲမြဲတွေးမိနေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။သတင်းထဲမှာက လှိုင်သာယာမှာ လူမိုက်တွေ အုပ်စုဖွဲ့ပြီးဆက်ကြေးတောင်းတာ၊ ဒါကို လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်က အရေးယူပေးဖို့ သမ္မတဆီ တင်မည်ဆိုလား။ နောက်သတင်းတစ်ခုကလည်း ရှမ်းပြည်နယ်ဘက်မှာ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ပြီးသတ်ထားခဲ့တာကို တွေ့ရှိခဲ့တာ။လှိုင်သာယာမှာ နေ့ပြန်တိုးကောက်တဲ့သူကို အိမ်ထဲခေါ်ပြီး သတ်တာ။ 

 

ဒါတွေက ဆက်တိုက်မဟုတ်သော်လည်း ကျွန်တော်အတွေးထဲ ဆက်စပ်ပြီး ဝင်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဖြစ်နေတဲ့ မတရားတာကို လုပ်နေတဲ့အခါ ဟန့်တားမှု၊ ရပ်ရွာကနေ ဝိုင်းစောင့် ရှောက်မှုတွေက ယခုခေတ်မှာ အတော်လေးကို ပါးရှားလာတဲ့ အရာတွေ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါဟာ ပြောင်းလဲလာတဲ့ လူနေမှုစနစ်နဲ့ ဆိုင်နေမလားဆိုတာကို မကြာခဏတွေးမိတာရှိပါတယ်။

 

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၃၀ ကာလကျော်ကျော်တုန်းက မြန်မာလူနေမှုစနစ်မှာ တိုက်ခန်းမှာနေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုက သိပ်မထွန်းကားသေးပါဘူး။ လူတွေက ရပ်ကွက်တွေ အထူးသဖြင့် မြေစိုက်လုံးခြင်းသစ်သား အိမ်လေးတွေထဲမှာနေကြတာများပြီး အိမ်လေးတွေကလည်း အိမ်ဝိုင်းလို့ခေါ်တဲ့ ခြံတစ်ခုထဲမှာ မိသားစုဝင်တွေ စုပြီး အိမ်ဆောက်နေထိုင်ကြတဲ့ ဓလေ့က အတော်လေးအားကောင်းခဲ့ပါတယ်။နောက်ပိုင်းကာလဖြစ်တဲ့ ၁၉၈၈ နောက်ပိုင်းမှာ ရန်ကုန်ရဲ့ လူနေမှုကအတော်လေးပြောင်းလဲသွားခဲ့ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ရန်ကုန်မြို့ က လူနေမှု စုပြုံနေတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ၈၈ အရေးတော်ပုံကာလ တပ်ဘက်က  အာဏာသိမ်း ပြီးနောက် အဓိကထိန်းခဲ့ရတဲ့ လှိုင်၊မြောက်ဥက္ကလာ၊တောင်ဥက္ကလာ၊သာကေတ စတဲ့မြို့နယ်တွေက ရပ်ကွက်အချို့ကို မြို့သစ်တွေ ပို့ပြီး အဆိုပါနေရာမှာ ကန်ထရိုက်တိုက်တွေ ဆောက်ခဲ့ရာကနေ ရန်ကုန်ဟာ တိုက်ခန်းယဉ်ကျေးမှု စတင်ခဲ့ပါတယ်။ 

 

အဲဒီကာလမှာ မြေပိုင်အိမ်ပိုင်နဲ့နေတဲ့သူထက် တိုက်ခန်းနဲ့နေတဲ့သူက ပိုပြီး လူရာဝင်တဲ့ ခေတ် တစ်ခေတ်ဖြစ်လာသလို တစ်မိုးအောက်ထဲမှာနေထိုင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မသိကြတဲ့ ၊ အထူး သဖြင့် ခေတ်စနစ်ရဲ့ ပြဋ္ဌာန်းသင်ကြားချက်အရ မဆိုင်ရင် မစပ်စုနဲ့ဆိုတဲ့ ဓလေ့ကြောင့် ရန်ကုန်ဟာ သူစိမ်း ဆန်လာခဲ့ပါတယ်။ ယခင်က ရပ်ထဲရွာထဲ တစ်မိသားစုနဲ့ တစ်မိသားစု စောင့်ရှောက်ကြတဲ့ ဓလေ့ဟာ ဒီမစပ်စုတဲ့ ဓလေ့ကြောင့် သူစိမ်းပြင်ပြင်ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။

 

ဘာကြောင့် မဆိုင်ရင် မစပ်စုကြတာလဲ..။ ဒါဟာ ယခုချိန်မှာ အနည်းဆုံး ၄၅-၅၀အသက်တန်းကို ရောက်နေတဲ့ သူတိုင်း ပြောစရာမလိုအောင် သိနေကြတဲ့ ဓလေ့ပါ။ အရင်အစိုးရခေတ်မှာ ဒါဟာ အလုပ် ဖြစ်တဲ့ ဓလေ့ပါ။ ဘာအလုပ်ဖြစ်တာလဲဆိုရင် ကိုယ်အတွက်အန္တရာယ်ကင်းတဲ့ ဓလေ့ပါ။ အဲ့ဒီခေတ်က နိုင်ငံရေးသမားဆိုရင် ကလေးတောင် မချန်ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် ထောင်ချတဲ့ ခေတ်၊ ဖမ်းတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ လူစုစု ဖြစ်ရင်  စပ်စုတတ်တဲ့ မြန်မာလူမျိုးတွေအတွက် မကြာခဏဆိုသလို ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင် အဖမ်းခံရပါတယ်။ ဒီတော့ စီကနဲ့ လူတွေက အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကြ၊တချို့ဆိုလဲ တံခါးပိတ်ပြီးနေတဲ့အထိ အကြောက်တရား ခေတ် ဖြစ်ထွန်းအောင် အဲဒီခေတ်မှာ  လက်နက်နဲ့ အာဏာကို တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့သူတွေက လုပ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဒီအကျိုးဆက်က ဘာလဲ။

 

လူတွေ အတ္တအရမ်းကြီးလာခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ်အတွက်ကလွဲပြီး ဘာမှ မစဉ်းစားလာကြတော့ပါဘူး။ ကိုယ်ကြောင့်  ဘယ်သူနစ်နာမလဲဆိုတာမှာတောင် သူစိမ်းမပြောနဲ့ ကိုယ်သွေးရင်းသားရင်းတောင် ထည့်မ တွက်တော့တဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ပျက်စရာ သူစိမ်းဆန်တဲ့ အခင်းအကျင်းက ရန်ကုန်ကနေ စပြီး တခြားနယ်မြို့တွေထိ ကူးစက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘေးနားမှာ ဘယ်လိုလူတွေ ရောက်လာလဲ၊ ဘယ်လို ကိုယ်ကျင့်စာရိတ္တရှိလဲ ဆိုတာထက် ကိုယ်ဘေးနားရောက်လာတဲ့သူက ဘယ်လောက် သုံးနိုင်လဲ၊ ဘယ်ဂွင်မှာထောလာလဲဆိုတာကို အားကျတဲ့ စိတ်အခြေခံတွေ ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့ပါတယ်။ 

 

ကျွန်တော်တို့ဘေးနားကို မကောင်းတဲ့အလုပ်ကို လုပ်ပြီး ချမ်းသာလာတဲ့ သူတွေ၊ လင်ငယ် မယား ငယ်လို့ စာရိတ္တနိမ့်ကျနေတဲ့သူတွေ၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်းပြီး ဘဝကို ရေစုန်မျောတဲ့သူတွေ၊ သူများပစ္စည်းတွေ၊ ပြည်သူပိုင်ပစ္စည်းကို ကိုယ်ပစ္စည်းလို သဘောထားတဲ့သူတွေ၊သူများလယ်ယာကို လက်နက်၊အာဏာနဲ့ အပိုင် စီးပြီး ကြီးပွားလာတဲ့ လူတွေ အလုံးအရင်းရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ စားသောက်ဆိုင် ယဉ်ကျေးမှု၊ကေတီဗွီ ယဉ်ကျေးမှုနဲ့ အတူ ညဘက် လိင်ဖျော်ဖြေပေးရတဲ့သူတွေကို တိုက်ခန်းယဉ်ကျေးမှုထွန်းကားရာ ရန်ကုန်နဲ့မြို့ကြီး က အရပ်တွေမှာ ခပ်စိပ်စိပ်တွေ့လာရပါတယ်။ တစ်ကယ်တော့ လူတစ်စုအာဏာတည်မြဲဖို့ ခေတ်ကို ယုတ်မာတဲ့အကြံနဲ့ အစွန်းဘက်ကို တွန်းပို့လိုက်ရာမှာ မြန်မာလူနေမှုစနစ်က ဆိုးရွားတဲ့ ဖာဆန်တဲ့ယဉ်ကျေးမှုကို အတင်းအကြပ်လက်ခံလိုက်ရပါတယ်။ ရပ်ကွက်တွေထဲ မူးယစ်ဆေးရောင်းတဲ့သူတွေ ၊ ဇိမ်ခန်းဖွင့်စားတဲ့သူတွေ ၊အရက်သေစာရောင်းချတဲ့သူတွေကို ရပ်ရေးရွာရေးမှာ ငွေကြေးစိုက်ထုတ်နိုင်သူတွေအဖြစ် ခေါင်းရင်းခန်းမှာ ထိုင်ခွင့်ပေးလိုက်ရပြီးနောက် ဘာလို့ ဒီနေရာကို ရလာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းဟာ မြန်မာ့လူနေမှုယဉ်ကျေးမှုမှာ အတော်လေးကိုယ်ချင်းမစာတဲ့ မေးခွန်းအထိ ဖြစ်လာခဲ့တဲ့အထိ လူယဉ်ကျေးမှုစံက ထိုးကျသွားခဲ့တာ အထင်အရှားပါဘဲ။   

 

ဒီအတွက် ဘယ်သူကို အပြစ်တင်ရမလဲ။ ဒီစနစ်ထဲမှာ မြောပါသွားတဲ့သူကို အပြစ်တင်ရမှာလား ၊ဒီ ယဉ်ကျေးမှုဖြစ်ထွန်းလာအောင် ခွင့်ပြုခဲ့တဲ့သူတွေကို အပြစ်တင်ရမှာလား။တစ်ကယ်ကော ကျွန်တော်တို့ အပြစ်တင်ဖို့ အခွင့်အလမ်းရှိပြီလား ။ဒါက ယနေ့တိုင် ကျွန်တော်တို့ တွေးနေရတဲ့ အရာတွေဖြစ်သည်။ တစ်ကယ်ဆို ဒီယဉ်ကျေးမှုထဲမှာ မဖြစ်သာလို့ မြောပါနေရခဲ့ရသည့် ပန်းအကြွေတွေအကြောင်း၊ ဒီယဉ်ကျေး မှုဖြစ်ထွန်းဖို့ ချောဆီသဖွယ် ကြိတ်စာဖြစ်ခဲ့သူတွေကို စာနာ နားလည်ပေးရန် အခံက ကျွန်တော်တို့မှာ ရှိပြီး သားဖြစ်သည်။ 

 

တစ်ကယ်က ကျွန်တော်တို့ မတည်ဆောက်ခဲ့သော ကမ္ဘာကို ကျွန်တော်တို့ လက်ခံထားနေရ ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့မှာ ရွေးချယ်စရာကား ပါးရှားလွန်းလှသည်။ ဂရိအတွေးအခေါ်ပညာရှင် ပါမင် နင်ဒီ(Parmenides)က “အာရုံငါးပါးသည် ကျွန်ုပ်တို့ကိုလှည့်စားသည်။ ဆင်ခြင်တုံတရားကတော့ အမှန် တရား ကို ဖွင့်ပြသည်”လို့ ဆိုခဲ့ပါတယ်။ 

 

လက်နက်နဲ့ အာဏာကို တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ သူတွေ ကျွန်တော်တို့ကို လုပ်ခဲ့တာတစ်ခု တည်းဖြစ် သည်။ ဒါက ကျွန်တော်တို့မှာ ဆင်ခြင်တုံတရားမတွေးတောနိုင်အောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း(ဝါ)ဆင်ခြင် တုံတရား မရှိအောင် အခင်းအကျင်းတစ်ခုကို ဖန်တီးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုဖန်တီးသနည်း။ အာရုံငါးပါးကို ပို၍ ပို၍အားကောင်းလာအောင် ဖန်တီးခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအကျိုးဆက်ကား ကျွန်တော်တို့အနားရှိလူတွေနှင့် ကျွန်တော်တို့ဝေးကွာစေပြီး ကျွန်တော်တို့အဝေးမှာရှိသည့်လူတွေနှင့် ကျွန်တော်တို့ ပိုပြီး အကျွမ်းတဝင်ဖြစ် လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ဒီအရာက ကျွန်တော်တို့ကို အနားရှိသူတွေနှင့် သူစိမ်းဆန်လာစေခဲ့သည်။ 

 

ကျွန်တော်တို့နားတွင် ဘယ်သူတွေနေသလဲဆိုတာထက်၊ ဘယ်လိုလူတွေ ဆိုတာထက် ငါပြည်စုံရင် ဘယ်သူမှ ဂရုစိုက်စရာမလိုဆိုသည့် တောရိုင်းဆန်သည့် အယူဝါဒက ပိုဖြစ်ထွန်းလာခဲ့သည်။ ယခု အာဖရိ ကမှာ လာတဲ့ လူတွေနှင့်တောင် မြန်မာအမျိုးသမီးအချို့ အတူနေတွေ ဖြစ်လာကြပြီ။ ကိုယ်ရှေ့မှာ ဓား ထောက် လူဆွဲတင် သားမယားပြု့ကျင်လျှင် ဝင်မတားကြတော့ပြီ။ သက်ငယ်မုဒိမ်းကိစ္စတွေမှာ အလွယ် တကူငွေနဲ့ညှိနိုင်းကြတာကို မသိသလို နေရက်ကြပြီ။ အဓမ္မကို အဓမ္မမှန်းသိလျက်နဲ့ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်လို့ ဘေး ရှောင်နေတတ်ကြနေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ သူစိမ်းဆန်နေချိန်မှာ အချို့ လူမျိုးတွေက သူတို့လူမျိုးထိလို့ စစ်တွေဆင်နွဲကြ၊ သူတို့ နိုင်ငံထိလို့ စစ်ကို ဆင်နွဲကြ၊ သူတို့ ဘာသာထိလို့ စစ်ကိုဆင်နွဲကြနှင့်။ 

 

သူစိမ်းဆန်ခြင်းကို ဘယ်အထိကျွန်တော်တို့ ကျင့်သုံးဦးမလဲ။ ခေတ်က အတန်အသင့်ပြောင်းလဲ လာ နေပြီလို့ ဆိုနိုင်သည်။ လူတွေ အကျင့်က ယခုထိ မပြောင်းလဲနိုင်သေး။ ပြီးခဲ့သည့်ခေတ်က ဖြစ်ထွန်းခဲ့သည့် အသီးအပွင့်တွေကို စားရင်း ပြီးခဲ့သည့် ခေတ်ကို အပြစ်တင်ဆဲ။ ကိုယ်လွတ်ရုန်းနေဆဲ။ယခုထိ သူစိမ်း ဆန်ဆန် အတ္တကြီးနေဆဲ။ 

 

မောင်ဦးလွင်

 

(  Zawgyi  )